Groots, meeslepend, spiritueel en emotionerend; een paar trefwoorden die meer dan eens van stal gehaald worden om het werk van Mark Rothko te beschrijven. Of beter nog: te bezwangeren met een loden last. Murals Tempo is live opgenomen in Rothko Chapel, een wonderlijke privékapel in Houston waarin daglicht een bijzondere dialoog aangaat met het intense en donker-sombere kleurenpalet dat de late Rothko kenmerkt. Ook zonder vooruitgesnelde grote woorden, blijken het tragische en het tijdloze in de doeken binnen de hoekige ruimte weerklank te vinden. Dat zie je, zo goed als vanzelfsprekend.
Jim Denley, Kim Myhr en Ingar Zach hebben geen moeite met de imposante plek en ook niet met de statuur van Rothko. Ze voelen zich vrij om improviserend met blaas- en snaarinstrumenten en percussie hun eigen weg te zoeken. Die lijkt niet helemaal gevonden, want om niet nader verklaarde redenen ontbreekt het eerste uur van de vier maal zestig minuten durende performance. Zo hoort het ook: wie zoekt, vindt niet altijd.
Voor Mural geen negatie van tijd, maar een oprekking daarvan tot een vloeiend, resonerend en interfererend amalgaam. Hun klanken bieden nauwelijks herkenningspunten of ritme waarbij aan te haken is. In voortdurende, fragiele flux wapperen flarden in sfumato over elkaar heen, waarbij het oor steeds weer geprikkeld wordt door minimale textuurdetails in de kraakheldere opname.
Saties Musique d'ameublement indachtig is Mural vooral een dikke drie uur aanwezig. Maar tegelijkertijd ook weer niet helemaal, want je moet Tempo vooral niet te hard draaien. Als het net boven de achtergrondruis uitkomt, blijkt het trio sublieme (anti)ambient te produceren: muziek die enerzijds opgaat in je luisterkamer en aan de andere kant nooit behang of meubelstuk wordt, alleen al omdat de timbrale nuance voluit leunt op de individuele klasse van de musici en continu de aandacht opeist.
De abstracte, omfloerste, wazige en intense klankclusters hebben het ene moment de kracht van een mokerslag en het andere een donsveerachtige kietelkriebel die een klein beetje jeukt. Mural verleidt echter vooral tot gefocuste attentie. Dan wordt horen echt luisteren. En ook dat gaat zo goed als vanzelfsprekend.