On the Silver Globe

Obwohl sich Kim Myhr und Lasse Marhaug - jeder für sich - in der norwegischen Experimentalmusikszene zwar einen guten Namen erarbeitet haben und mit etlichen Bands und Projekten auch international Aufmerksamkeit bekamen, gab es bislang kein gemeinsames Projekt - eigentlich erstaunlich. Zugleich aber auch erfreulich, wenn Musiker sich über ihren üblichen Kreis von Kollaborationen hinaus begeben. Dass ihr Album bei Sofa Music erscheint, lässt eine bestimmte, fragile Klangästhetik vermuten, doch Marhaugs Drone-/Noise-Einfluss scheint hier größer zu sein: »ON THE SILVER GLOBE«, die Stereo-CD, gründet auf einer 8-Kanal-Klanginstallation, die die beiden für die MetaMorf-Biennale kreiert haben - wurde allerdings nach der Performance in Trondheim neu im Studio ausgearbeitet und eingespielt.

Myhr hat man zwar auch schon mit minimalistischer Drone-Musik gehört, vor allem mit seinem Trio Mural, dort indes ungleich epischer als auf diesem, mit rund 30 Minuten Laufzeit im direkten Vergleich kurzen - und lauten - Album. Gitarren und diverse analoge und modulare Synthesizer sowie Oszillatoren waren wohl die Quelle dieser Suite in fünf Teilen, erweitert um Soundeffekte und Klangbasteleien. Der Titel bezieht sich auf einen parabelhaften Science-Fiction-Film des unlängst verstorbenen großen polnischen Regisseurs Andrzej Żuławski (»Der silberne Planet«, 1988), keine schlechte Referenz für ein leicht spaciges Studio-Opus.

Ein zweiter Einfluss war Andrew Smiths Buch »Moondust (In Search Of The Men Who Fell To Earth)«, das sich dokumentarisch mit Weltraumerfahrungen von Apollo-Astronauten befasst. Auch ohne den Kontext der ursprünglichen Installation zu kennen, kann man »ON THE SILVER GLOBE« als vielschichtiges, klanggewaltiges Noise-Album genießen, abstrakt ebenso wie mit Bildern im Kopf. Dabei sind die Stücke zu keinem Zeitpunkt schlichte Krachorgien, im Gegenteil: Fein ausgestaltete Klangreisen, die sehr gerne Filmmusik für einen kommenden Science-Fiction-Film abgeben (oder diese zumindest inspirieren) dürfen. Myhr und Marhaug haben eine Art erzählerische Noise-Sinfonie geschaffen, aus der man immer wieder auch natürliche Klangbilder heraushören kann, kleine Episoden und Szenen in der großen Geschichte. 30 Minuten sind eine sehr gute Länge für dieses zuerst unscheinbare, bald aber packendes Album.

In het bij elkaar brengen van musici spelen podia en festivals soms een grote rol. ‘On the Silver Globe’, het debuut van het duo Myhr – Marhaug, was er wellicht niet geweest als MetaMorf, een kunstbiënnale in het Noorse Trondheim in 2016 de twee musici geen compositie opdracht had gegeven. De twee musici kenden elkaar al jaren, zo groot is de Noorse experimentele muziekscene nu ook weer niet, maar hadden nog nooit samengewerkt. De opdracht van MetaMorf smaakte echter naar meer en nu ligt er dus ‘On the Silver Globe’.

Die titel ontleende het duo aan een science-fiction film van de Poolse regisseur Andrzej Zulawski uit 1988. Die maakte overigens de film maar half af omdat de Poolse autoriteiten in de nadagen van het communistisch regime de boodschap over totalitarisme in de film maar al te goed begrepen. Een andere invloed was het boek ‘Moon Dust’ van Andrew Smith. Non-fictie in dit geval, want Smith kijkt in dit boek hoe de individuele astronauten van het Apollo programma omgingen met deze buitengewone ervaring.

De muziek van het nog net geen half uur durende stuk is er naar. We horen aanvankelijk in het eerste van de vijf delen een constante puls op de achtergrond die doorsneden wordt door een steeds weer opkomend en afzwakkend gruizig spoor. Alsof er iets ronddraait dat steeds vastloopt. Het heeft onmiskenbaar iets duisters en afschrikwekkends, met name door de bijzonder goede kwaliteit van de opname. Dit is de sfeer van het koude, kille heelal. Dan wordt in het tweede deel het gruizige spoor vervangen door iets wat klinkt als een storende radio, maar dan ritmisch en gaat de puls over in een soort van stevige bries, een naakte poolwind. Laat dat maar aan de Noren over. Het derde deel klinkt aanvankelijk onbestemd, vol vreemde geluiden, uitmondend in een soort elektronisch onweer. Tot we hier voor het eerst iets horen wat een directe link heeft met science-fiction, van die space-achtige wah-wah geluiden. Het zet zich door in het vierde deel waarna we ineens verrast worden door geluid, prachtig ruimtelijk opgenomen, dat nog het meest wegheeft van voetstappen op een grindpad, maar dan aangevuld met andere niet te definiëren klanken. Dan steekt die poolwind weer op, maar nu is de bries uitgegroeid tot een stevige storm. Als de storm gaat liggen, we zijn dan al in het vijfde deel beland, doet een weldadige rust zijn intrede.

Commissionato in occasione dell'edizione 2016 della biennale d'arte MetaMorf (Trondheim),“On The Silver Globe”, è prima opera d'incrocio fra i due sperimentatori norvegesi, in sublime sintesi di studio editing. Le corde sottoposte a trattamento di Myhr e gli accartocci trasfiguranti/naturalistici di Marhaug. Dalle parti di cortocircuiti materico/post industrial, tra frequenze/sibilo, oggettistica sollecitata in dinamiche audio deluxe, gorgogliamenti vintage di synth modulari, sottili stratificazioni perlacee, oasi di sereno feedback in just intonation. Dal buio, nel buio, in raschiante leggerezza. All'oggi, quasi un suono ricordo di epoche andate, ma la definizione netta dei particolari e la fluida grazia compositiva esposta non lascian dubbi. Nel disastro

Hier haben wir mal eine sehr interessante norwegische Mischung. Der 1981 geborene Gitarist Kim Myhr ist vor allem mit seinem Trondheim Jazz Orchestra, aber auch mit verschiedenen Kollabrationen und natürlich solo bekannt geworden. Der umtriebige Musiker bewegt sich dabei zuvorderst im Jazz bzw. Free Jazz und im Contemporary-Umfeld.

Nun hat er eine Zusammenarbeit mit dem norwegischen Experimentalmusiker Lasse Marhaug mit dem Album On the silver globe fertiggestellt. Marhaug, geboren 1974 ist eine feste Größe der norwegischen Experimental-, Noise- und Industrial-Musik. Auf über 300 Alben hat er bereits mitgewirkt und war dabei in unzähligen Projekten, Bands und Kollabrationen beteiligt.

Die Zusammenarbeit der beiden Musiker, die sich bereits Jahren kennen, aber noch nie miteinander gearbeitet hatten, entstand nach einer 8-Kanal-Liveperformance, welche sie dazu brachte, mit dem Material als Grundstock ins Studio zu gehen. Die beiden Musiker sind als Improvisationskünstler bekannt, jedoch wählten sie für diese Arbeit einen mehr konzeptionellen Ansatz, der auf dem gleichnahmigen Film des polnischen Regisseurs Andrzej Zulawski von 1988 (erst 1998 unvollendet veröffentlicht) beruht. 

Die Musik, oder besser der Sound, kommt dann auch wie ein Soundtrack daher. Über die unterschiedlichen Synthesizer und digitalen Klangerzeuger werden an- und abschwellende Sounds kreiert, unter denen mit den Gitarren und anderen Gerätschaften eine scheinbar diffuse und doch wohlgeoordnete Perkussion gelegt wird. Aus diesem Klangbild schälen sich dann und wann auch mal melodiöse Parts heraus, es überwiegen jedoch die Klangmalereien.

Der erzeugte Sound ist sehr kompakt und durch die Geräuschkulissen sehr bildlich. Beim Genuss der Sounds über Kopfhörer lässt sich hier sicherlich ein wunderbares Kopfkino erzeugen. Auch ist es gelungen, den Sound kompakt zu gestalten, womit ich meine, dass es nahezu unmöglich ist, die einzelnen Klangerzeuger herauszuhören, geschweige denn nach akustisch oder elektronisch erzeugt zu filtern.

Wer sich diese Scheibe auf Grund des Gitaristen Kim Myhr und seinen letzten Arbeiten kauft, wird sicherlich zunächst vor den Kopf gestoßen sein, denn hiervon ist das hier Enthaltene meilenweit entfernt. Wer sich den Klängen hingibt, wird aber einige sehr spannende und ebenso entspannende Momente damit erleben können.

Mot slutten av februar slipper salongselskapet en tredje plate, oppkalt etter en polsk 80-talls science-fiction-klassiker med handling fra månen. På On the Silver Globe møter vi Kim Myhr i samspill med Lasse Marhaug. Samarbeid kom i stand som et bestillingsverk til MetaMorf kunstbiennale i Trondheim, og ble opprinnelig fremført gjennom åtte høyttallere plassert rundt i et bekmørkt rom. Når resultatet nå foreligger på plate er det et rent studioprodukt vi hører. Ikke dermed sagt at improvisasjonen er vekk, den har bare antatt nye former. Utøverne improviserer på mikronivå, med å variere gester, varigheter og gjennom valg av lydlige teksturer. Så klippes bitene sammen for å danne formmessig balanse, eller kanskje kontraster og musikalske brudd. Som lytter sitter man igjen med få holdepunkter å gripe fast ved i strømmen av hvit støy og fremmedartede klanger. Men som i all annen støybasert musikk er det leken med form og farge som er det essensielle for duoen. Og uansett om man starter sin egen assosiasjonslek med alle knitre-, frese- og summelydene, eller om man prøver å få tak på den overordnede formen og hvordan delen kommuniserer med hverandre og danner en større helhet, er det duket for mange fascinerende lyttestunder fra sølvgloben til Marhaug og Myhr.

Sterk of mørk tur gjennom rommet.

Det er mye godt alvor i dette velpleide stoffet fra Kim Myhr og Lasse Marhaug.

Det er to sentrale utøvere fra den eksperimentelle scenen som møtes for å samarbeide for første gang på «On The Silver Globe». Kim Myhr og Lasse Marhaug ble spurt om å lage musikk for MetaMorf kunstbiennale i Trondheim. Det sa de ja til, og bestillingsverket ble laget for framføring i åtte kanaler i et mørkt rom. Etter framføringen ble Myhr og Marhaug enige om å utforme en stereoversjon av stykket. Det er den som her foreligger på plate. Bakgrunnen for verket er knyttet til film og litteratur. Filmen «On The Silver Globe» (1988), laget av den polske regissøren Andrzej Zulawski, presenterer en science fiction-historie som utspiller seg på en fjern planet. Innholdet kan tolkes og forstås som kritikk av totalitarismen. Produksjonen ble da også stoppet av den polske stat, og filmen ble ikke utgitt før ti år seinere. Boka som har inspirert musikken, er Andrew Smiths «Moon Dust». Den skildrer hvor forskjellig astronautene på Apollo-programmet reagerte på opplevelsen av dra til månen, og hvordan romprogrammet ble avsluttet av Richard Nixons administrasjon.

Den musikken jeg hører på «On The Silver Globe», lar seg lett motta på et slikt bakteppe. Den er preget av et gjennomgående mørke, med dysterhet som nærmeste nabo. Albumet er et rent studioprodukt, oppdelt i fem seksjoner, og det store utenomjordiske suset er det aller første vi stifter bekjentskap med. Vi er innelukket i kapselen eller kanskje innkapslet i det totalitære. Den klaustrofobiske følelsen sniker seg gjennom musikken. Lyden er umulig å forholde seg likegyldig til. Myhr og Marhaug har anvendt mange instrumenter, teknikker og mye utstyr. Gitar, analoge og modulære synthesizere, oscillatorer, granulær syntese, digital prosessering, akustiske gjenstander og annen studiotriksing. Musikken kan knitre som brann og signalisere nød. Den skumleste lyden er en avgrunnsdyp basstone i gyngende bevegelse, men det er omskifteligheten som trigger interessen. Et helikopter svever over et utarmet landskap. Slik kan man se lyden. Jeg kan iallfall ikke høre meg gjennom «On The Silver Globe» uten å bli med inn i stadig nye, til dels ukomfortable, men interessante rom. I seksjon tre åpner musikken seg noe. En mindre mørk karakter inntar rommet, før seksjon fire skrur lyset av igjen. Det er en fin helhet i forestillingen og mye godt alvor. Etter å ha hørt meg gjennom albumet mange ganger, slår det meg også hvor variert musikken låter, innenfor det klare feltet den siger fram.

Musik gegen heutige Hörgewohnheiten. Beim Debütalbum des norwegischen Duos Kim Myhr und Lasse Marhaug darf man nicht den Fehler begehen, es leise oder nebenbei über Kopfhörer zu hören. Was die beiden Klangkundler an analogen und modularen Synthesizern – und unter Zuhilfenahme (digitaler) Granularsynthese – auf einer halben Stunde an elektronischem Brummen, Brodeln, Knirschen, Knattern und Rattern versammeln, entfaltet sich erst ab einer gewissen Lautstärke so richtig und benötigt einen echten Resonanzraum. Inspiriert von Andrzej Żuławskis Science-Fiction-Film »Der silberne Planet« nutzen Kim Myhr und Lasse Marhaug ihr Gerät für gar nicht mal besonders nervenzerrende oder schrille Frequenzen, sondern erzeugen eine Art kontemplatives Unbehagen, eine irritierende Spannung, in der neben einer Vielzahl an außerweltlichen Geräuschen auch Myhrs Gitarre – in homöopathischen Dosen – ihren Platz findet, ohne dass ihre Töne stören würden. Jeder der fünf Teile hat seine ganz eigene Dynamik, lässt die Stimmung immer wieder umschlagen: So jagt man mit Myhr und Marhaug zunächst durchs planetare Dickicht, irrt zwischendrin über abweisende Einöden, um später im Strudel einer kosmischen Leere zu enden. Am liebsten hätte man noch mehr davon. Die gute Nachricht: Eine Fortsetzung soll folgen.

The album’s title is a nod to a Polish science fiction film from 1988 which has an unusual story behind its production and eventual, much-delayed release. Also in the mix of influences is the book Moon Dust by Andrew Smith, which discusses the way in which each of the Apollo astronauts dealt with their experiences, as well as how the space programme was closed down by the Nixon administration.

As you might reasonably expect, then, On the Silver Globe is a lunar / space-themed work, and one which does, albeit in in less than conventional manifestations, incorporate many common elements of ambient music which evoke all things ‘spacey’. By which, I mean it’s a reverby, synthy, cinematic work which forges a sense of abstract ‘otherness’. And so, ladies and gentleman, listening to On the Silver Globe we really do feel as if we are floating in space, above the earth and free from all of its groundedness, its gravity, its noise, the claustrophobic clamour of life in the 21st Century.

Slow, deliberate hums hover and hang. Distant static swells in density and intensity, growing to a thick rumble of distortion that slithers menacingly around the cranium. The dominant feature of the first of these five numbered tracks is the ebb and slow, easy, flow: if seemingly arbitrarily-timed, the rise and fall, the swell and decline, the attack and decay all occur in a fluid and natural-feeling way.

For a moment, you’re removed from everything. The horrors of Trump’s first month in presidency – that terrifying train-wreck of bullshit and bravado, the violent social division – and never mind the horrors of Brexit (whatever that may yet mean as the government continue to push in increasingly sadistic, inhumane bills by the back door behind the smokescreen of confusion and bickering – all diminish as you push out beyond the atmosphere, into another realm entirely. Is this how life could be? Perhaps now, more than ever, a life off earth has the greatest appeal. A new colony, a fresh start. Of course, it is all a dream, but one which Kim Myhr and Lasse Marhaup articulate magnificently through the medium of sound.

A quavering note rings out across time while a whupping thrum chops at the airless atmosphere. Scrunching crackles, whistles, bleeps and pops disturb the surface of an ever-shifting kaleidoscopic latticework of sound. The fourth track engages more directly with conventional sci-fi tropes, while throwing in blasting engines and ominous oscillations and the roaring swarm of a nuclear wind.

For all the slowness, the evolutionary pace of the compositions, in terms of their end-to-end transition, there are seismic changes and a vast textural expanse explored in microcosmic detail on each of the five pieces.

Weinig commercieel ingesteld als we zijn, vragen we u om deze review onmiddellijk weg te klikken en onze pagina opnieuw te bezoeken nadat u de volgende trailer gezien heeft.
 

Klaar?
Goed, dan kunt u dit artikel met een gerust gemoed hervatten.

Het album leent zijn naam van de gelijknamige kultfilm van Andrzej Zulawsk. On the Silver Globe is een science-fictionverhaal over een kudde mensen die een andere planeet gaan koloniseren. Interessanter is echter dat het tevens een politieke allegorie is over de strijd tegen totalitaire regimes. Als u weet dat het fragment dat u net bekeken heeft, dateert uit 1988, beseft u meteen dat deze film niet met open armen werd ontvangen door het Poolse regime van die tijd. De staat legde de productie stil en beval zelfs de vernietiging ervan. De prent werd maar tien jaar later uitgebracht. Er kwam dus heel wat knip- en plakwerk aan te pas om er weer iets van te maken.

Een andere inspiratiebron voor dit album is Moon Dust van Andrew Smith. In dit boek wordt beschreven hoe verschillende de individuele astronauten van het Apollo programma omgingen met de ervaring van een maanreis. U hoort het al: de muziek van dit album komt uit andere dimensies.

Experimenteel artiest Lasse Marhaug en gitarist Kim Myhr maakten de muziek voor dit album oorspronkelijk als bijdrage voor de Meta.Morf kunst biennale in het Electronic Arts Centre in Trondheim, Noorwegen. Het was een compositie voor acht speakers waarvan deze plaat de stereomix is. Feitelijk horen we dus een (onvermijdbare) inferieure versie van het oorspronkelijke werk. Dit is het eerste gezamenlijke album, maar ze werkten reeds samen als uitvoerend personeel van kunstenares en muzikante Jenny Hval. 

Het valt moeilijk te zeggen wie welke geluiden produceert, maar we horen alleszins een zeer mooi samenspel van klanken. Gitaren, synths, door effectkettingen gehaalde geluiden en allerlei objecten passeren de revue en weven een bijzonder inspirerend 'klanktapijt'. Dat woord gebruiken we vaker, maar ditmaal mag u het letterlijk nemen. De geluiden zitten door en in elkaar geweven en hangen bovendien als sterke lijm aan elkaar. Het totale geluid is bovendien zeer eigenzinnig.

De sfeer van het album sluit mooi aan bij de geciteerde invloeden, maar kan net zo goed dienen als begeleiding voor een voodooritueel. Hoewel Kim Myhr en Lasse Marhaug ons duidelijk in een richting willen duwen van de betere zwartegatenbeleving vallen er dus onbedoeld nog veel meer visioenen te rapen op deze plaat. Een vrolijke boel wordt het niet. We hebben even getwijfeld over het genre dat we erbij zouden zetten, maar feitelijk is dit gewoon gitzwarte ambient met net iets meer experiment dan gewoonlijk. Bij momenten doen Lasse Marhaug en Kim Myhr de stoerste Noorse vikingmetalact verbleken.

Met On the Silver Globe vingen Kim Myhr en Lasse Marhaug een samenwerking aan die wat ons betreft zeker voor herhaling vatbaar is. Het plaatje duurt maar een halfuurtje en dat mocht voor ons gerust het dubbele zijn. Prachtig werk!

Es war wohl nur eine Frage der Zeit, bis Kim Myhr und Lasse Marhaug einmal zusammenfinden würden, um gemeinsame Sache zu machen. Schließlich gehören beide zu den Speerspitzen der in Norwegen besonders gut gedeihenden Experimentalmusik. Insbesondere Kim Myhr konnte mit seinen jüngsten Veröffentlichungen wie dem 3-stündigen Tempo (als Mural, mit Jim Denly und Ingar Zach) sowie dem Album Advances And Delays mit Circadia und der Solo-Veröffentlichung Bloom eine international nachhaltige Abstrahlung erlangen. Mit On The Silver Globe, der Stereo-Version einer vorangegangenen 8-Kanal-Aufführung, gestaltet das Duo eine aufwändig inszenierte Meditation zwischen Science und Fiction.

Zur thematischen Orientierung nährten sich Myhr und Marhaug an zweierlei Quellen: Zum einen an den titelgebenden SciFi-Spielfilm Der silberne Planet des heute vor einem Jahr verstorbenen polnischen Filmregisseurs, Schauspielers und Autors Andrzej Zulawski (Nachtblende, Meine Nächte sind schöner als deine Tage), zum anderen das Buch Moondust (In Search Of The Men Who Fell To Earth) in dem Andrew Smith die voneinander gravierend abweichenden Erfahrungen der Apollo-Astronauten miteinander vergleicht.

Hier eine SciFi-Parabel über totalitäre Strukturen (was die polnische Obrigkeit 1977 dazu bewog, die Fertigstellung des Films zu unterbinden), dort die subjektive Narration von gleichermaßen realen wie übermenschlichen Erfahrungen. Ein Spannungsfeld, das Myhr und Marhaug u. a. mit oszillatorischem Verve und digitaler Bearbeitung bestellen, wobei jeder Anflug von Kosmonautik dazu angehalten bleibt, sich irdischen Parametern zu fügen. Denn trotz einer organischen Fülle, die On The Silver Globe evoziert, überwiegt der Eindruck gravitätischer Gebundenheit, die im Hinblick auf das vorangestellte Thema sogar die Frage nach dem eigentlichen Sinn der Raumfahrt aufzuwerfen vermag: Gibt es ein Entrinnen?

Co łączy Kima Myhra i Lasse Marhauga z Andrzejem Żuławskim? Odpowiedź jest bardzo prosta, ale warto sprawdzić efekty tej współpracy.

Ubiegły rok zdecydowanie należał do gitarzysty i kompozytora Kima Myhra, bowiem opublikował solowy krążek „Bloom”, płytę z Jenny Hval i Trondheim Jazz Orchestrą, z triem MURAL oraz kwartetem Circadia.

Teraz ci dwaj świetni norwescy instrumentaliści postanowili w końcu wydać wspólny materiał. 24 lutego ujrzy światło dzienne ich pierwszy album „On the Silver Globe” (SOFA). Oczywiście tytuł tego wydawnictwa został zaczerpnięty z filmu Żuławskiego nakręconego w 1988 roku. Oprócz tego inspirowali się też książką Andrew Smitha – „Księżycowy pył”. Jak się okazało, ubiegłoroczna edycja Biennale Sztuki w Trondheim miała także duży wpływ na powstanie nagrań Myhra i Marhauga. Obaj zostali zaproszeni do stworzenia 8-kanałowowej kompozycji.

„On the Silver Globe” podzielono na pięć fragmentów, z których wyłania się aura kosmosu, otchłani czy dryfowania w bliżej nieokreślonym kierunku. Na to składają się przetworzone dźwięki gitary, syntezatory analogowe, wszelakie moduły, oscylatory, akustyczne preparacje i cyfrowe efekty. W pewnych momentach nawet powiał gwiezdny wicher („part 4”), a gdzie indziej dochodzą do głosu droniaste łamacze przestrzeni i czasu (np. „part 1”, „part 2”). Jestem przekonany, że „On the Silver Globe” zainteresuje choćby fanów Rafała Iwańskiego jako X-Navi:Et („Technosis”, 2016).

Pure atmospherics from Kim Myhr and Lasse Marhaug and no worse for it, by which I mean the 'ambience' here is of cold distant planets imagined by Tarkovsky, perhaps - all shimmering textures, extremely rough around the edges as if solar winds have eroded much of the structure - hold on, what do I mean? 'Space' albums are ten a penny. This is worth more. especially good is the way the pair craft evolving movements and rather than settle for common 'space noise' break it down to mysterious rattling on Part 4 before the final drift into the void where bass pulse heartbeats are all that remain. Quality.

Kim Myhr and Lasse Marhaug have never worked together before, but they are both well established in the Norwegian experimental music scene: Marhaug as the uncrowned voice of noise, with hundreds of releases and projects under his belt, and Myhr is acclaimed in Norway as a composer and jazz guitarist of the explorative kind.

Originally an 8-channel piece commissioned by the MetaMorf biennale in Trondheim, this stereo reworked studio version is a tapestry of sound from guitar, synths, various sound objects and a little studio magic done by the two. The piece is inspired by both the 1988 science fiction film On The Silver Globe by Polish director Andrej Zulawski and Moon Dust, a book about Apollo programme astronauts by Andrew Smith, so my initial wonder was: will it be “spacious”?

Mindful. The term slow-noise comes to mind.

The first impression of the album is a mix of sounds hissing and crackling, slowly moving in and out of the frame, going back and forth, also from one side to another. It has some bass frequencies keeping me in place. At this stage I am not sure where it is going, but there are much and many forms of movement, although the two performers are not in a hurry. Another prominent feature after a while is the soothing, almost rainy-like sounds of weather, or as if a rain cloud is moving slowly over my head, moving in and out of the perimeter, relaxing me. Again, everything is about taking it easy, giving me no worries, helping me keep the faith, nothing matters but the movement at this moment. Mindful. The term slow-noise comes to mind.

The album is divided in five parts, although sometimes it is seamless moving between them, other parts are more distinct in their difference. No matter how, it keeps me interested by introducing new sounds from guitar, feedback, organs and synths, or even new found sounds all the way. “Part 3” especially makes for a total change in the previous sounds, almost difficult to explain, but suddenly it dawns on me: these are alien creatures moving about or eating, or attending to whatever business they need to execute. Certainly music from other worlds or in a different time, or dimension, or somewhere no man has set foot.

The slow movement makes sense, and I picture myself in the vast space, not being able to move fast anywhere. Spaceships are fast, of course, but travel is slow. Obviously. So is this piece. They have boldly gone places and unhurriedly explored, but has no-one been there before? It all doesn’t matter as the piece gradually continues in its spaceship. Then it moves into orbit, sucked into a black hole.

From his home in Norway, Lasse Marhaug has become a key player in international noise and experimental music, also forging solid free music connections, particularly through frequent collaboration with Paal Nilssen-Love: he’s a member of the drummer’s Large Unit, and they play together with saxophonist Ken Vandermark as Fire Room.

Marhaug also workes as a producer, notably of Jenny Hval’s Apocalypse Girl and Blood Bitch, both of which he produced and mixed – he even has a couple of songwriting credits on the former.

Kim Myhr (a member of Circadia and Mural) worked with Hval too, on last year’s understated, ambitious album In The End His Voice Will Be The Sound Of Paper. Otherwise he and Marhaug have very little shared history – they’d known each other for years, but they’d never worked together before they were jointly commissioned to produce an 8-channel piece for a Trondheim art biennale. The result was the first version of On the Silver Globe.

The album (on Myhr’s SOFA label) is a stereo version of that piece, distilled into less than 30 minutes of music, a suite in five parts recorded on analogue and modular synths, oscillators, electronics, ‘acoustic objects’ and Myhr’s guitar. It’s very much a studio production, crafted with careful attention nuance. Each movement is distinctive, but mines complimentary seams of mood and texture: it’s a very focused piece of work.

The title, incidentally, is borrowed from Andrzej Żuławski’s mid-70s science-fiction film (and the 1903 novel by his granduncle Jerzy Żuławski on which it was based), which was suppressed as a supposed allegory of struggle against totalitarian Communism. “Part 1” drops the listener directly into the flow of a grittily occluded drone, and the whole could broadly be labelled ‘dark ambient’ music, although the ambience is edgy and mutable.

That unstable drone is mixed with looping spirals of static crackle and machine thrum, which could be sourced from no-input turntablism and field-recorded third rail metro rumble, low end vibration and higher pitched machine hum.

“Part 1” feeds unbroken into “Part 2” then spreads outwards to enfold soft, throaty swelling noises – the sound of Matrixed pigeons or rotor hum – and etherial melodicism.

Drone dropped, the brief “Part 3” morphs from a loose, gravelly scrape and skitter, first into quease-inducing electronic stridulation, and then into the sort of guitar-based sci-fi electronica you’d hear between the main cuts of early 80s Hawkwind. Cue abrupt transitions into the steady drone reprise, scrunchy microsound scumble and amplified infinity roar of “Part 4” …

Which flows into “Part 5” on the introduction of a low bassnote pulse, while certain strands of that atomised roar coalesce into a sustained chiming presumably sourced from Myhr’s guitar. And as everything else dies away, that pulse resolves into something like the clunk of a pickup cartridge, bumping and scraping its orbit of an LPs locked runout groove.

On the Silver Globe plays as an arthouse sci-fi audio-drama, images painted in sound, a concentrated narrative that expands the listener’s perception of duration and dimensionality. But it also plays just fine as music.